Rob ten Wolde (1950) heeft zijn talent voor tekenen in zijn leven nauwelijks gebruikt. Als kleine jongen tekende hij gefantaseerde landkaarten en eilanden en vulde die op eigen wijze in met steden, wegen, havens en natuur. Later tekende hij met houtskool vooral familieleden. Tenminste in slapende houding, want als ze bewogen lukte het niet.

Dan volgde daarna weer vele jaren zonder artistieke prestaties. Bij gebrek aan modellen kocht hij weleens een Playboy en tekende de naakte vrouwen na. Hij houdt van het ‘onaffe’ in tekeningen.

Pas op latere leeftijd is hij begonnen met schilderen. Dat hij niet met kleuren durfde te werken, komt misschien wel doordat hij voor de militaire dienst is afgekeurd vanwege kleurenblindheid. Ook al heeft hij dat altijd ontkend. Het sterkte hem eens te meer in zijn pacifisme.

Hij volgde cursussen bij Henk van den Berg (Morvan, Frankrijk), Andrzej Wawrzyniak (Koorenhuis, Den Haag), Jan Baas (MK24, Amsterdam), Emilie Lindenbergh (Hilversum), en Eduard Moes (Bussum), maar sloeg meestal de adviezen in de wind. Hij is eigenlijk een autodidact die intuïtief schildert. Men moet niets achter zijn schilderijen zoeken, er is geen diepere betekenis. Hij wil dus geen boodschap afgeven. Alles gebeurt op zijn gevoel. Meer niet. Hij is dan ook altijd verbaasd over wat er door de bewegingen van zijn penseel ontstaat. Zijn gebrek aan basiskennis over kleuren en kleur mengen heeft hem tot een fauvist gemaakt. Die stroming en het daaraan voorafgaande impressionisme hebben zijn grote voorliefde. Er gaat niets boven het schilderen en plein air en het waarnemen van licht en kleur.